வாழை - Vaazhai

சற்று முன்பு வாழை படம் பார்த்து முடித்தேன். இந்த படம் நல்ல வரவேற்பை பெற்றதை அறிவேன் ஆனால் கதை என்ன என்று தெரியாமல் தான் பார்த்தேன். பல வருடங்களுக்கு முன்பு நடந்த ஒரு துயரமான சம்பவத்தை தழுவி இது எடுக்கப்பட்டுள்ளது என்பதை படம் பார்த்த பிறகே அறிந்துகொண்டேன்.

ஒரு சம்பவத்தை தழுவி எடுக்கப்படும் படங்கள் நம் ஊரில் சற்று குறைவு தான் ஹாலிவுட்டுடன் ஒப்பிடும்பொழுது. அங்கே தான் ஒரு குறிப்பிட்ட சம்பவத்தை தழுவி படம் எடுக்கும் பழக்கம் அதிகம். 

"The Sweet Hereafter" என்று ஒரு படம் நினைவுக்கு வருகிறது அதுவும் இந்த படத்தை போன்றதொரு துயர சம்பவத்தை அடிப்படையாக கொண்டது அனால் அதன் நோக்கம் வேறுபட்டது.

சம்பவங்களை தழுவி படம் எடுப்பது தவறில்லை சில நேரம் விளையாட்டில் வெற்றி பெற்றவர்களை குறித்து எடுப்பார்கள் சில நேரம் துயர சம்பவங்களை தழுவி எடுப்பார்கள் கல்லூரி படத்தை போன்று.வாழையும் அப்படிப்பட்டதே.

ஏதோ ஒரு காரணத்தால் என்னால் படத்தில் முழுமையாக ஒன்ற முடியவில்லை. நெல்லை தமிழ் அழகாக இருந்தது. ஆனால் படத்தில் அந்த கடைசி சம்பவத்தை எடுத்து விட்டால் வேறு ஒன்றும் இல்லை  காமிரா ஆங்கிள் மேக்கிங் என்று அனைத்தும் அருமை ஆனால் பல இடங்களை வேகமாக ஓட்டியே பார்த்துவிடலாம்.

Bhogi

While we were young Bhogi used to be more special than Pongal. The preparation for Bhogi starts few days earlier in terms of buying the best drum. Especially the Saidapet market area used to have so many varieties in drums right from the original "clay skin drum" to latest plastic ones.

Once you buy the clay skin drum the next job is to have a proper drum beating stick. It will be mostly a stick from broomstick with a ball of tar placed at the top. We used to search for tar melt it and them put it as a cap at the end of the stick. With the right size your drum will generate great noise.

Will the drum in hand we will be running around making a hell of noise.

Then comes the actual burning and heating your drum over the roaring fire and tuning it is a pleasant experience.

As we grew it became more about staying awake the entire night for Bhogi but getting permission from parents was difficult owing to the weather. Still we used to stay awake late and get up early. The thicker the fog the more happy we were. There were times when we had used "thennai olai" as material for compound wall and during Bhogi people will take away those things.

Looking at the fog outside I feel the burning factor of Bhogi remains the same but whether this generation kids will get to see the Bhogi we did remains a question.

The Dhalapathy song made Bhogi even more attractive.

Driving License

The step taken by the state government of TN is one of the most ridiculous steps I have seen. There are so many laws which are haven't provided the benefits for lack of implementation. Like compulsory helmet, not respecting red lights, speeding vehicles and not allowing people to ride in wrong direction. These are certain things which you can spot without even having to stop the people. You can straight away book them. Without coming up with strategies to implement existing laws stringently there is now a new law that everyone should carry their original driving license. I don't who came up with such an extraordinary vision. They must have thought through their ass to come up with such a law.

When everyone was saying we are not even feeling the existence of a government this government has proved they do exist.

With respect to center looks like they have their own agenda of hindianising entire India. Through NEET they are only fast tracking it. They have now made the state board education look like LKG. There is no problem with CBSE except it comes with enforcing Hindi across. Even the de-monetisation which looked good on paper looks like failure except for making our life miserable during those 2 months.

This thuglaq darbar is supported by thuglaq magazine as well.

மாற்றம்

ஒரு காலத்தில் நான் பார்த்து வியந்து ஆசைப்பட்ட பல விஷயங்களை சொந்தமாக்கிக் கொள்ளும் வாய்ப்பு பிற்பால் எங்களுக்கு கிடைத்தது. அந்த விஷயங்களை பக்கத்து வீட்டிலோ நண்பர்கள் வீட்டிலோ பார்க்கும் பொழுது மனதில் ஒரு ஏக்கம் ஒருவாகும். ஆனால் நான் எனக்கென்று ஒன்று வேண்டும் என்று ஆசைப்பட்ட எல்லா பொருள்களையும் பிற்பாடு வாங்கிக் கொள்ளும் சக்தி எங்களுக்கு கொடுக்கப்பட்டது.

அப்படி பக்கத்து வீட்டைப் பார்த்து ஏங்கிய பொருட்களில் ஒன்று ஃப்ரிட்ஜ். எனக்கு பக்கத்து வீட்டில் இருந்தவர்களிடம் ஃப்ரிட்ஜ் இருந்தது. என்னுடைய பள்ளி நண்பர்கள் சிலரின் வீட்டிலும் இருந்தது. அவர்கள் வீட்டுக்கு செல்லும் பொழுதெல்லாம் அந்த குளிர் பதனப்ப்ட்டியை பார்த்து ரசிப்பேன். குறிப்பாக உள்ளே இருக்கு ஃப்ரீஜர் மிகவும் பிடிக்கும். அதில் இருந்து ஐஸ் கட்டிகளை எடுத்து ஜூஸில் அவர்கள் போடும் காட்சி பார்க்க நன்றாக இருக்கும். கதவை திறந்தௌடன் எறியும் அந்த விளக்கையும் பிடிக்கும். என் வீட்டில் குடம், மண் பானை என்று தண்ணீருக்கு வைத்திருக்க அவர்கள் வீட்டில் கண்ணாடி பாட்டில்களில் தண்ணீர் நிர்ப்பி வைத்திருப்பார்கள். ஃப்ரிட்ஜ் தண்ணீர் குடிக்க வேண்டும் என்று மிகுந்த ஆசை உண்டு. இந்த ஆசை சிறியவனாக இருந்த எனக்கு மட்டும் இல்லை பெரியவர்களுக்கும் இருந்தது. நான் மட்டும் ஃப்ரிட்ஜ் வாங்கினால் தினமும் ஐஸ்க்ரீம் வீட்டிலேயே செய்து சாப்பிடுவேன் என்று மனதில் நினைத்துக் கொள்வேன்.

ஃப்ரிட்ஜ் வைத்திருந்தால் பணக்காரர்கள் என்று பெயர் அப்பொழுதெல்லாம்.

பிற்பாடு எங்கள் வீட்டில் ஒரு பச்சை நிற செகண்ட் ஹேண்ட் கெல்விநேட்டர் ஃப்ரிட்ஜ் வாங்கினார்கள். என்ன ஒரு சந்தோஷம் அப்பொழுது. உடனே ஐஸ்க்ரீம் மிக்ஸ் வாங்கி வீட்டிலேயே ஐஸ்க்ரீம் செய்தோன். அதன் வாசனையையும் ருசியையும் இன்னும் என்னால் உணர முடிகிறது.

எங்கள் வீட்டில் ப்ரிட்ஜ் வந்தாலும் இன்னும் பலரது வீட்டில் ஃப்ரிட்ஜ் இல்லை அதனால் பலர் எங்களிடம் ஐஸ் வாட்டர், ஐஸ் கட்டிகள் என்று கேட்டு வருவார்கள். ஆரம்பத்தில் சந்தோஷமாக கொடுத்தோம் பிறகு என்னடா இது ஒரே தொந்தரவா போச்சு என்னும் அளவுக்கு மாறியது.

சிலர் வீட்டில் மாத்திரம் ப்ரிட்ஜை திறந்தால் உள்ளே இருக்கும் பொருள்கள் ஒரு வித க்ளாஸி லுக் கொடுக்கும். ஆனால் நம் வீட்டில் மாத்திரம் ஃப்ரிட்ஜினுள் பலவித பாத்திரங்கள் மாத்திரமே இருக்கும்.

இப்படி பல வித ஆசைகளோடு வாங்கிய ஃப்ரிட்ஜ் இன்று வீட்டில் மற்றும் பொரு பொருள் என்று ஆகிப்போனது. ஃப்ரிட்ஜ் தண்ணீர் உடம்புக்கு ஆகாது என்று ஆகிப்போனது. இந்த பல வருடங்களில் விரல் விட்டு என்னௌம் முறை மட்டுமே ஐஸ்க்ரீம் செய்திருக்கிறோம். இட்லி மாவு, நேற்றைய சாம்பார், ரசம், கருவேப்பிலை கட்டு என்பனவற்றை வைக்க மட்டுமே இப்பொழுது அந்த ப்ரிட்ஜ் உபயோகப்படுகிறது.

சண்டை

சிறு வயதில் நான் அதிகமாக தமிழ் நாவல்களை படிப்பதை வழக்கமாக கொண்டிருந்தேன். ராஜேஷ் குமார், சுபா, பி கே பி இவர்கள் மூவரின் நாவல்களும் அல்வா மாதிரி வெளுத்து கட்டுவேன். இப்பொழுது சில நாவல்களை படித்து வருகிரேன் அவைகள் மிகவும் சாதரணமாக இருப்பதை உணர்கிறேன். ஓன்று அவர்களுக்கு சரக்கு தீர்ந்துவிட்டது அல்லது எனக்கு ரசனை மாறிவிட்டது.

இந்தியாவில் சுத்தமாக உயிர்களுக்கு மதிப்பு இல்லை என்பதை சென்னையின் தெருக்களில் பைக்கில் பயணம் செய்தால் தெரிந்துகொள்ளலாம். எல்லாருக்கும் அவசரம். அடுத்தவருகு வழி விட்டு செல்ல வேண்டும் என்ற எண்ணம் சுத்தமாக இல்லை. எங்கே பார்த்தாலும் ஒழுங்கீனம். விதிமுறைகளை பின்பற்றுவதில் நாம் மிகவும் பின்தங்கி உள்ளோம் என்பது மறுக்க முடியாத உண்மை. இதில் நான் மட்டும் சிக்னலில் நின்றால் என் உயிர் என்னிடம் இருக்காது.

நான் வசிக்கும் வீடு இரயில் தண்டவாளங்களின் அருகே உள்ளது. தண்டவாளத்திண் மறுபுறமும் வீடுகள் உண்டு. இன்று நான் வீட்டை விட்டு கிளம்பும் பொழுது தண்டவாளத்திண் மறுபுறம் ஒரு குடும்ப சண்டை. இரண்டு பெண்கள் நைட்டி உடையில் ஒரு மனிதன் மற்றொரு மனிதனை அடிப்பதை தடுத்து கொண்டு இருந்தார்கள். இப்படி தெரு சண்டையை பார்த்தாலே வாந்தி தொண்டை வரை வரும் எனக்கு.

மழை

கோவிந்தன் வாணத்தை அண்ணாந்து பார்த்தான் மழைக்கான அறிகுறி இல்லை. தன் வலது பக்கத்தில் இருந்த வயலை பார்த்தான் அடித்த வெயிலில் நாற்றுகள் வாடி இருந்தன. கவலை ரேகை கோவிந்தன் முகத்தில் பரவியது.

இரவு கயிற்று கட்டிலில் மனைவி கொடுத்த பழைய சாதத்தை சாப்பிட்டுவிட்டு வானம் பார்த்து படுத்து இருந்தான். பயிற்களின் நினைவு அவனை வாட்டியது. எப்பொழுது தூங்கினான் என்று அவனுக்கே தெரியாது. சிலீரென்று முகத்தில் ஏதோ பட்டது விருட்டென்று எழுந்தான். வானத்தில் நிலா இல்லை, நட்ச்சத்திரம் இல்லை மழை தூர ஆரம்பித்து இருந்தது.

தூக்கம் கலைந்த சோகம் முற்றிலும் அவன் முகத்தில் இல்லை. அந்த இருட்டிலும் அவன் பற்கள் பளீரென்று அவன் மனைவிக்கு அவன் சிரிப்பினில் தெரிந்தன.